Poezja: Radość Słyszę

A podobno radość to sztuka

Oczy widzą 
piękno ludzi i natury, 
A ja? 
Ja pragnę rozmyty obraz ostrzyć.

 
Uszy słyszą 
kolejną piosnkę taneczną, 
A ja? 
Ja pragnę szelest liści usłyszeć. 

Nos wyczuwa 
słodycz maminego ciasta, 
A ja? 
Ja pragnę tylko zapach deszczu czuć. 

Dłoń dotyka 
przyjemne skóry tkaniny, 
A ja? 
Ja pragnę piasek przez palce puścić. 

Usta mówią,
najszczersze uczuć wyznania, 
A ja? 
Ja pragnę jawnie przez me łzy załkać. 

Rozum strzeże, 
serce w szczęściu topi się, 
A ja? 
Ja jestem, nie walczę, oddaję się. 

Słyszę, ale nie słucham. 

Mówisz. 
Wszyscy Cię słyszą, 
ale nikt nie słucha. 

Czujesz. 
Ktoś Ci odbiera 
zdolność mówienia. 

Zamknął Cię w pustej celi. 
Dumny z siebie, patrzy się, 
kontempluje Twe cierpienie. 
Przez małe okienko widzisz, 
widzisz jego niewinny uśmiech. 

A ty? 
Ty krzyczysz głośno, 
wołasz o pomoc. 

Walczysz. 
Aby ktoś wreszcie 
chciał Cię zrozumieć.